دو آفت که دامن گیر مدرسان هنر می شود 

یادداشت ادبی/ مجید افشاری: دو آفت که دامن گیر مدرسان هنر می شود 

۱_ عصبیّت آگاهی داشتن (باورمندی به دانسته ها)

۲_ متکلم وحده بودن ( تک گویی) 

چند سالی که دستی بر آتش هنر به ویژه شعر دارم. دریافته ام که معلم، فاضل و استاد چه فرقی دارند. به ندرت کسی را دیده ام که هم فاضل باشد هم استاد هم معلم. این اسم ها مترادف نیستند هر چند در یک جریان خطی به تعریف می رسند.

فاضل کسی است که درباره موضوعی یا موضوعاتی اطلاعات زیاد و درستی دارد. استاد کسی است که یا خود آموز بر پایه تجربه یا با شاگردی و پشتکار در فنی و یا  هنری خبره و صاحب سبک شده باشد. اما معلم جمع فاضل و استاد است یعنی کسی که هم امور جزیی و کلی فن یا هنری را در حد صلاحیت اجرا آموخته و هم توانایی آموزش آن ها را به دیگران دارد.
اما در امر آموزش دو آفت احتمالی برای معلم وجود دارد. هر چند معلم واقعی می کوشد از دو آفت دور بماند. 

آن دو آفت کدامند؟ 
عصبیت آگاهی؛ اگر کسی ساختاری را به خوبی درک کند و پاسخگوی پرسش های مربوط به آن باشد ناخود آگاه مجذوب ساختار می شود چرا که محیط و مسلط به آن است و این تسلط، احساس مالکیت و باورش به آن موضوع را تقویت می کند. تعلق خاطر پیدا کردن به معلومات، وابستگی تحسین پیدا کردن به دلیل تایید جامعه هنرو در نهایت مبتلا شدن به تصورات قالبی از موضوع یا موضوعات خاص، آفت بزرگی در آموزش است.

معلم کسی است که به صلاحیت آموزش رسیده است اما معاف از آموختن نشده است ..

متکلم وحده بودن؛باور به تک گویی و تمرین تک صدایی آفت دیگری است. هرچند جایگاه معلم ایجاب می کند که برای آموزش سخن بگوید و هنرجو بشنود، هنرجو بپرسد و معلم پاسخگو باشد درست است که  مشارکت و مشورت در مواردی مغایر با شیوه معلمی تلقی می شود زیرا هرج و مرج و پراکندگی و تشویش اذهان پیامد چنین رویکردی است.

امابه اشتراک گذاشتن موضوع و گفتمان و ارزیابی منظرهای هنرجویان برای شناخت چالش های هنری بخشی از آموزش است. معلم در بهترین شکل باید بی طرفانه سیر تجربی خودش و دیگران را در موضوع هنری بازگو کند و اگر مشورتی می دهد نباید به منظور تاثیر گذاری بر انتخاب هنرجو باشد. به نوعی بایسته است که معلم نقش آگاهی بخش داشته باشد نه هدایت گر...

انتهای پیام/